-ηδόν

πρόκειται για κατάλ. επιρρημάτων τής Αρχαίας που αποτελεί παρεκτεταμένη με -η- μορφή τού επιθήματος -δον, που σχηματίστηκε με μετακίνηση τών ορίων τού επιθήματος από τύπους τών οποίων το θέμα έληγε σε -η-: αγελη-δόν > αγελ-ηδόν. Τόσο το επίθημα -δόν (πρβλ. αναφανδόν) όσο και το -ηδόν δηλώνουν τρόπο και χρησιμοποιούνται προς σχηματισμό επιρρημάτων είτε από άλλα επιρρήματα (πρβλ. κρυφηδόν) είτε από ονόματα (πρβλ. κλαγγηδόν, πυργηδόν).Παράγωγα τής ελληνικής σε -ηδόν: αγεληδόν, αστραπηδόν, βαθμηδόν, βουστροφηδόν, κλιμακηδόν, κρουνηδόν, ποταμηδόν, ριζηδόν, στιχηδόν, σωρηδόν, φαλαγγηδόν

αρχ.

αιετηδόν, αιφνηδόν, ακτινηδόν, αλυσηδόν, αλφιτηδόν, αμοιβηδόν, αμυχηδόν, αρπαγηδόν, αρουρηδόν, αυτοχθηδόν, βασανηδόν, βοηδόν, βομβηδόν, βοστρυχηδόν, βρυχηδόν, βωληδόν, γνωμηδόν, δονακηδόν, εθελοντηδόν, εθνηδόν, ειληδόν, εκοντηδόν, ελικηδόν, ελκηδόν, εξαρτηδόν, επαναβληδόν, ζυγηδόν, ζωηδόν, ηβηδόν, θυσανηδόν, ιππηδόν, καματηδόν, καναχηδόν, καυληδόν, κεφαληδόν, κιονηδόν, κλαγγηδόν, κοναβηδόν, κορμηδόν, κοσκινηδόν, κοφινηδόν, κρεουργηδόν, κρυφηδόν, κτηνηδόν, κυκληδόν, κυνηδόν, λαθρηδόν, λεοντηδόν, λυκηδόν, λυσσηδόν, μανδακηδόν, μεληδόν, μετρηδόν, μετωπηδόν, μιτρηδόν, μολπηδόν, μοσχηδόν, μυκηδόν, νεκυηδόν, νεφεληδόν, οιακηδόν, οιστρηδόν, ομιληδόν, ορμηδόν, ορχηδόν, οφθαλμηδόν, παλιμπρυμνηδόν, παλιμπυγηδόν, παναβηδόν, πανσπερμηδόν, πετρηδόν, πινακηδόν, πορπηδόν, πυγηδόν, πυργηδόν, ραφανηδόν, ροιβδηδόν, ροιζηδόν, ρομβηδόν, ρυμηδόν, σκεπαρνηδόν, σμηνηδόν, σπειρηδόν, στελεχηδόν, στεφανηδόν, στιβαρηδόν, στιλβηδόν, στοιβηδόν, στοιχηδόν, συνοχηδόν, σφαιρηδόν, σφενδονηδόν, σφυρηδόν, σχιδακηδόν, ταυρηδόν, τετραποδηδόν, υποβληδόν, υπονομηδόν, φιλονικηδόν, φορηδόν, φορμηδόν, χαλαζηδόν, ψαμαθηδόν, ψιαθηδόν

νεοελλ.

βροχηδόν, κλοτσηδόν, πρηνηδόν, σαρδεληδόν, τεμαχηδόν].